تا به حال به آدم‌هایی برخورده‌اید که در «گرفتن از دیگران» اندازه نگه نمی‌دارند و جوری همه را سرکیسه می‌کنند که سایه‌شان هم بقیه را فراری می‌دهد؟ در اصطلاح می‌گویند فلانی آش را با جاش می‌برد و صدقات را با صندوقش! این آدم‌ها گویی خودشان را شریک مال مردم می‌دانند و هر جا سفره‌ای پهن باشد، زود خودشان را می‌رسانند. بدتر اینکه چنین افرادی معمولاً فقط یک دست دارند، آن هم برای گرفتن؛ اما دستی برای دادن و بخشیدن ندارند.

برای اینکه کمتر شاهد بروز این قبیل ناهنجاری‌های رفتاری باشیم، لازم است عادت‌های درست در زمینۀ قرض و بدهی، امانت‌داری و بخشش به دیگران را از کودکی نهادینه کنیم. باید به کودکان یاد بدهیم اگر چه اشکالی ندارد گاهی پول یا وسیله‌ای را از کسی قرض یا امانت بگیرند یا چیزی را به طور مشترک استفاده کنند، زیاده‌روی در این کار اصلاً خوب نیست. درخواست‌ بیش از اندازه باعث می‌شود در نظر دیگران کوچک و بی‌مقدار شویم و آن‌ها را از خودمان برانیم. علاوه بر این، آن‌ها باید بدانند هر وسیله‌ای را که امانت می‌گیرند، باید به‌موقع و صحیح و سالم به صاحبش برگردانند. همین‌ طور فقط گیرنده نباشند و خودشان هم اهل بخشش و کمک به دیگران باشند.

داستان «می‌گیرد و پس نمی‌دهد» با نشان دادن نمونه‌ای ناهنجار، رفتارهای درست را به کودکان می‌آموزد. ماتیلدا از آن بچه‌هایی است که مدام قرض می‌گیرد و هیچ‌ وقت پس نمی‌دهد. او با این عادت زشت، دوستش، لیبی، را خسته و کلافه کرده و حالا لیبی تا جای ممکن از او دوری می‌کند. حالا هر بار که ماتیلدا چیزی از لیبی می‌خواهد، او بهانه‌ای می‌آورد و یک‌ جوری دست به سرش می‌کند. این وضعیت ادامه پیدا می‌کند تا اینکه ماتیلدا طی اتفاقی به اشتباهش پی می‌برد و آن را جبران ‌می‌کند.