همۀ ما در کودکی تجربۀ ذره ذره جمع کردن پول‌ها، برای رسیدن به خواسته‌ای که مدت‌های طولانی برایش صبر کرده‌ بودیم، را داشته‌ایم. چشم‌پوشی از خواسته‌های دیگر، صبر، صبر و صبر و بالاخره طعم دلچسب رسیدن به هدف. مطالعات زیادی در دنیا انجام شده که نشان می‌دهد موفقیت و خوشبختی با صبر و شکیبایی گره خورده است؛ چرا که با شکیبایی و به تعویق انداختن لذت، به پاداش بهتری می‌رسیم. برای کودکان اما شاید صبر کردن بسیار دشواری باشد؛ چون آن‌ها از همان زمان تولد یاد گرفته‌اند که بالافاصله نیازهای‌شان را اعلام کنند. اما صبر مهارتی است که نیاز به تمرین دارد و یکی از این تمرین‌ها، آموزش پس‌انداز به کودکان است؛ گذشتن از آب‌نبات و بستنی هر روزه و خرید خواسته‌ای بزرگ‌تر و به تعداد بیشتر در آینده. 

«رشد پس‌انداز من»، داستان پسری به نام سارونی را روایت می‌کند که هر هفته برای فروش محصولات با مادرش به بازار می‌رود و هدف بزرگی در سر دارد. او می‌خواهد با پول‌هایی که پس‌انداز کرده دوچرخه بخرد؛ که البته خرید این دوچرخه فقط برای بازی و تفریح نیست. او می‌خواهد با این دوچرخه به مادرش در حمل محصولات به بازار کمک کند تا او کمتر اذیت شود. سکه‌های سارونی هر هفته بیشتر و بیشتر می‌شود و او هر از چندگاهی آن‌ها را روی هم می‌چیند و می‌شمرد. روز خرید از راه می‌رسد؛ او که فکر می‌کند دیگر پول‌هایش برای خرید دوچرخه کافی است، کیسۀ سکه‌ها را داخل جیبش می‌گذارد و با غرور به بازار می‌رود. اما وقتی متوجه می‌شود پولش برای خرید دوچرخه کافی نیست، از نگاه تسمخرآمیز فروشنده احساس شرم می‌کند. طولی نمی‌کشد که سارونی بالاخره پاداش صبر و چشم‌پوشی از خوراکی‌های خوشمزۀ بازار را می‌گیرد. پدر و مادر وقتی متوجه می‌شوند سارونی قصد داشته با خرید دوچرخه به آن‌ها کمک کند، نقشه‌ای می‌کشند و او را به خواسته‌اش می‌رسانند.