ورزشکاران حرفه‌ای معمولاً به صورت کوتاه‌مدت در این حرفه فعالیت می‌کنند؛ چون ورزش مبتنی بر توانایی‌های بدنی است. بعد از آن ممکن است در شاخه‌های دیگری از ورزش فعالیت کنند یا به کار دیگری مشغول شوند. ویژگی‌ ورزش حرفه‌ای دو چیز است: درآمد نامنظم و تکیه بر توانایی‌های بدنی.

موضوع مهم سواد مالی که انضباط مالی است، امروز بین ورزشکاران کمرنگ شده است. نهادینه کردن انضباط مالی در ورزشکاران به آموزش‌های اولیه مربوط می‌شود. مربی‌ها در کنار آموزش ورزش، باید پایه‌های انضباط مالی را هم در نظر بگیرند تا ورزشکاران تصمیم‌‌های عاقلانه بگیرند.

در کشورهای پیشرفته، ورزشکاران در سال‌های پایانی زندگی هم درآمد دارند و تحت حمایت هستند. ورزشکار از مقطعی که جذب باشگاه می‌شود، کارمند آن‌جاست و تحت قوانین باشگاهی در آن باشگاه رشد می‌کند. تمام باشگاه‌های رسمی دنیا چند مشاور اقتصادی دارند و ورزشکارها تحت پوشش مشاور اقتصادی باشگاه نیز هستند. هنوز چنین سیستم حرفه‌ای در ایران شکل نگرفته است. بنابراین، اولین کاری که باید انجام شود، این است که تعریف جامع و مشخصی از باشگاه شکل بگیرد و از آن حمایت شود.

در هر ورزشی، ریسک‌هایی مثل آسیب‌دیدگی وجود دارد که ممکن است ورزشکار را مجبور به کنار گذاشتن آن ورزش کند یا زمانی برسد که دیگر در اوج نباشد. پس به آموزش‌هایی نیاز دارد که مهم‌ترین آن، مواجهه با درآمد نامنظم است. این مهارت خود آن ورزشکار است که بودجه‌بندی کند. در ایران عدۀ انگشت‌شماری از ورزشکارها با خداحافظی از دنیای قهرمانی، همچنان در اوج باقی می‌مانند. در حالی که مشکلات بسیاری از ورزشکاران با پایان دورهٔ‌ قهرمانی، آغاز می‌شود. حل این مشکلات و پیشگیری از آن، به عهدهٔ سیستم است. بیشتر ورزشکاران وقتی بازنشسته می‌شوند، به شغل‌های دیگر رو می‌آورند، با اینکه ممکن است توانایی پیشرفت در حوزهٔ‌ ورزشی خود را داشته باشند.

ورزشکارانی که درآمدهای خیلی کمی دارند، باید جدا از ورزش مهارتی بیاموزند تا پس از دوران ورزشی، همچنان درآمد داشته باشند. همچنین، باید برای دورهٔ‌ بازنشستگی که معمولاً زودتر از بازنشستگی‌های معمول اتفاق می‌افتد، فکری کنند. ورزشکاران حرفه‌ای نیز می‌توانند خودشان مشاوران‌ اقتصادی و مدیران‌ برنامهٔ‌ خوبی داشته باشند و نوسان‌های درآمدی را به خوبی مدیریت کنند تا در بلندمدت با مشکلات مالی مواجه نشوند.

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.