نکتۀ قابل تأمل سواد مالی از سعدی

سعدی می‌گوید: «درویشی در کاروان حجاز همراه ما بود. یکی از پادشاهان عرب، صد دینار طلا به او بخشیده بود تا خرج زن و فرزندش کند. ناگاه راهزنان کاروان را غارت کردند و اموال همه را بردند، هر چه کاروانیان التماس کردند، دل راهزنان نرم نشد و حتی یک سکۀ طلا را هم پس ندادند. همۀ اهل کاروان بی‌قرار بودند، جز همان درویش که همچنان آرام و باوقار بود. به او گفتم: «مگر راهزنان مال تو را نبرده‌اند؟» پاسخ داد: البته که برده‌اند، اما من آنقدر دلبستۀ آن مال نبودم که هنگام از دست دادنش این چنین غمگین و بی‌قرار شوم. تا حد امکان نباید به چیزی یا کسی دل بست، چرا که وقتی دل بستی، دل برگرفتن، بسیار دشوار خواهد شد.

انسان وظیفه دارد برای حفظ مالی که به دست آورده به تمامی تلاش کند؛ چه اینکه عمر ارزشمند را در تحصیل آن صرف کرده است، اما گاه تلاش نتیجه نمی‌دهد و مال از دست می‌رود. در اینجا نباید خود را باخت و ادامۀ زندگی را برای فقدان آن ثروت به کام خود تلخ کرد؛ باید آن مال از دست رفته را هزینۀ یادگیری به حساب آورد و با آرامش و بدون اندوه در آینده بهتر عمل کرد.

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.