پول در سواد مالی، آن چیزی نیست که در اقتصاد دربارۀ آن گفت‌وگو می‌شود. پول در سواد مالی، خودِ پول و یک پدیدۀ بیرونی نیست؛ آنچنان‌که در اقتصاد هست. رابطۀ انسان با پول، موضوع سواد مالی است.

اما نوع اندیشۀ مردانه (چه غریزی و چه آموخته) به علی اجازه نمی‌دهد، آن را بپذیرد؛ درد مردانه در او جوانه می‌زند و رشد می‌کند. درد مردانه، آن است که من مسئول تمام عیار زندگی مالی هستم و هر بد و خوبی را به جان خواهم خرید تا زندگی برای خانواده‌ام، بی‌نگرانی باشد. خانواده را بی‌اطلاع از گیروگورهای مالی می‌گذارد. او در حالی که می‌رقصد، اشک می‌ریزد و حتماً به بودنش افتخار می‌کند؛ گرچه خانواده همواره نگران و نگران‌تر می‌شود.

درد مردانه به سکوت فرامی‌خواند. علی می‌ترسد ماجرا را به عاطفه بگوید؛ چون نمی‌خواهد او، آلودۀ امور مالی شود. می‎ترسد به سرمایه‌گذار بگوید چرا بر قرارداد اصرار دارد و چرا پیش‌پرداخت می‌خواهد. ترس از دست دادنِ هویت «مرد خانه» و « مرد کار»، او را ترسانده است! اما کسی هست که می‌تواند به او بگوید: یک رفیق! مسأله مالی‌اش را به رفیق می‌گوید. اینکه درباره امور مالی صادقانه و کامل سخن می‌گوید، یک گام به جلو است. اما به دوستی که راهی یا راه درستی پیش پایش نمی‌گذارد، گام‌ها به عقب است.

مرد در وانفسای اقتصاد این روزها تنهاست و چه از روی غریزه و چه آموخته سکوت می‌کند و در درون خود فرو می‌ریزد. رفیق می‌خواهد که او را قضاوت نکند و یاری‌اش کند و  مرد بودنش را به خطر نیاندازد. دلم برای علی رزاقی برای آقای فرامرز و تمام مردان سرزمینم سوخت. کاش می‌دانستیم بهترین رفیق و همسفر این روزهای دشوار همسر است و هم اوست که می‌تواند علی‌ها را دریابد و خانواده را به پا دارد.