رابطۀ ثروت و قدرت در داستان‌های مرزبان‌نامه

«مرزبان‌نامه» کتابی است شبیه به کلیله و دمنه نوشتهٔ مرزبان‌‌بن رستم که در نیمهٔ نخست قرن هفتم هجری و به زبان طبری باستان، زبان و گویش قدیم منطقهٔ گیلان و مازندران، نگارش یافته و سعدالدین وراوینی آن را به پارسی دَری بازگردانده است. کتاب در نُه باب تدوین شده و شخصیت داستان‌ها معمولاً حیوانات هستند تا مفاهیم، پندها و اندرزهای کتاب در کام مخاطب خوش بنشیند و بر او تأثیر بیشتری بگذارد.

دوستی موش توانگر و گربۀ درویش
در خانهٔ مردی تهیدست، گربهٔ بیماری زندگی می‌کرد و در همسایگی گربه، موشی در نعمت و رفاه و آسایش ساکن بود. پیش چشم گربه از بهترین خوردنی‌ها و آشامیدنی‌ها می‌خورد و می‌نوشید و در عیش و نوش روزگار می‌گذراند و البته متوجه نگاه‌های حسرت‌بار گربهٔ تهیدست هم می‌شد. روزی موش با خود گفت: «اگر من از خوراکی‌های لذیذ و نعمت‌های بی‌شمارم به این گربهٔ علیل نبخشم، نسبت به من کینه‌توز می‌شود و ممکن است در کمینم نشسته و قصد جانم کند. پس بهتر است او را در رفاه خود سهیم سازم و به این ضرب‌‌المثل کهن عمل کنم که: «بهترین مال و ثروت آن است که با آن از جان خودت مراقبت کنی.» پس نزد گربه رفت و او را از این لطف بی‌کران باخبر ساخت. موش مطابق عهد و پیمانش هر روز از انواع خوراکی‌ها و آشامیدنی‌های لذیذ برای گربه ‌می‌برد. گاهی هم سکه‌ای پول به او می‌بخشید. مدتی گذشت. گربه با بخشش‌ها و مواهب اهدایی موش، قوی و فربه و ثروتمند شد؛ اما هرگز الطاف موش را از خاطر نمی‌برد. در این میان، خروسی که با گربه دوست بود، به حسن رابطهٔ او با موش حسد ورزید و از موش ‌نزد گربه بدگویی‌ها کرد و او را تحریک نمود. گربه هم که خود را قدرتمند یافت، در اقدامی ناگهانی موش بینوا را خورد و باقی ثروت و دارایی او را نیز صاحب شد.) باب ششم: (زیرک و زروی).

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.