طبق اصل یادگیری مشاهده‌ای، قرار نیست مفاهیم سواد مالی در قالب آموزش مستقیم و مانند کلاس درس به کودک آموخته شود. این انتقال مهارت است که موضوعیت دارد، یعنی ایجاد رفتاری که روزانه در بطن زندگی تکرار می‌شود. قرار نیست کودکان از همۀ اخبار اقتصادی جهان و روز مطلع باشند، بلکه باید تحت نظارت والدین از مشکلات آگاه شوند و بدانند مشکلات راه‌حل‌های متعدد دارد. خوب است این تعامل، دوطرفه باشد و کودکان نیز دربارۀ مسائل مالی با خانواده‌ صحبت‌ کنند. تجربۀ نزدیک و مشورت با آن‌ها در تصمیم‌گیری‌های مالی، این مهارت را نهادینه می‌کند.

کودکان باید خودشان تجربه کنند که با پول‌شان چگونه رفتار کنند. اولین گام برای اینکه با موضوعی مثل سواد مالی و مهارت‌های آن آشنا شوند، این است که پول را بشناسند؛ یعنی بدانند پول چیزی است که با آن می‌توانند به نیازها و خواسته‌های‌شان پاسخ دهند. شاید واقعاً درک نکنند نیاز و خواسته چیست؛ اما می‌دانند این پول، برای آن‌ها کارکرد دارد. پس از طی این مراحل اولیه و ورود کودک به مدرسه، زمان مناسبی برای پرداخت پول‌توجیبی است. پول‌توجیبی اولین گام آموزش است و به کودک توانایی تصمیم‌گیری می‌دهد. پول‌توجیبی نیز فرایندی مرحله‌ای است و نباید از ابتدا، به صورت هفتگی یا ماهانه باشد. وقتی‌ کودک بدون هیچ تجربۀ عملی، ‌با پول و قدرت انتخاب زیادی روبه‌رو می‌شود، احتمالاً از پس مدیریت آن برنمی‌آید. البته باید موقعیت خرج و پس‌انداز فراهم شود که یکی از راه‌هایش، تهیۀ قلک است.وقتی والدین به فرزندشان پول‌توجیبی می‌دهند، باید مطمئن باشند در میزان اولیه موفق عمل کرده است. آن‌ها باید رصد کنند که آیا فرزندشان توانسته پول کم و روزانه را درست خرج کند یا خیر. اگر مدیریت روزانه را خوب انجام داده، طول زمان و مبلغ را افزایش دهند. همچنین باید آموزش دهند که این پول سه بخش دارد: پس‌انداز، خرج‌های روزانه و بخشش تا کودک بداند افراد برای پول‌های خود بودجه دارند و آن را به سه موضوع تخصیص می‌دهند. ابزارهای سواد مالی مثل پول‌توجیبی و کارهایی که کودکان می‌توانند انجام دهند، راهی است برای آموزش مهارت‌هایی مثل صبر کردن و تشخیص فرق نیاز و خواسته و برنامه‌ریزی.

این مطلب را در هفته‌نامۀ اطلاعات بورس بخوانید.